Obliczenia sztywności ścian w budynkach szkieletowych

Podstawowymi zaletami drewnianego budownictwa szkieletowego jest niewielka masa oraz zoptymalizowana konstrukcja szkieletu do jej charakteru pracy. Pionowy oraz poziomy układ elementów konstrukcji ściany świetnie nadaje się do przenoszenia pionowych obciążeń. Poziome obciążenia muszą zostać przejęte albo przez system zastrzałów albo stężeń w postaci taśm lub płyt poszycia konstrukcyjnego montowanego bezpośrednio do szkieletu ściany. Ostatnie z wymienionych rozwiązań jest stosowane powszechnie w budownictwie prefabrykowanym.

Podstawowym normatywem dla obliczeń sztywności ścian w budynkach szkieletowych jest PN-EN 1995-1-1, Eurokod 5, Projektowanie konstrukcji drewnianych. Część 1-1: Postanowienia ogólne. Reguły ogólne i reguły dotyczące budynków. Pkt 9.2.4 Przepony ścienne. Opisane są w nim dwie metody zakładają uproszczoną procedurę obliczeniową, która nie zawsze może być zastosowana. Badania naukowe prowadzone w ostatnich latach przez Prof. dr Colling, Prof. dr Kessel oraz dr Hall zaowocowały opracowaniem bardzo zaawansowanej i wszechstronnej metody obliczeniowej, której wyniki są dużo bardziej ekonomiczne w porównaniu do metod obliczeniowych proponowanych przez normę PN-EN 1995-1-1.

W obliczeniach przepon sciennych konieczne jest wyznacznie wielkości sił kotwiacych ścianę do fundamentu lub stropu. Zabezpieczaja one ścianę (budynek) przed mechanizmem przewrócenia lub poślizgu. Procedura obliczeniowa powinna uzględniać kształt sciany wraz ze wszystkimi otworami: okna i drzwi. Parametry materiałowe płyt oraz zastosowanych łączników wpływają znacząco na nośność obliczeniową przepony.