Punktem wyjścia dla nowej edycji Poradnika były dwie pozycje: stary „Poradnik Ciesielski” (rok 2007) oraz „Grundlagen zum Anreissen nach Dietrich's Planen” (rok 2008). To one nadały szatę graficzna oraz koncepcję książki. Treść Poradnika została jednak całkowicie przeredagowana i oparta na zebranych uwagach i propozycjach od czytelników. Podstawowym celem było uproszczenie opisów czynności i zapis ich w formie czytelnych procedur postępowania nie budzących wątpliwości. Chociaż książka opiera się na zasadach trasowania wywodzących się ze szkoły niemieckiej, niektóre z metod należało zaadoptować do polskich realiów. Zmiany w treści pociągnęły za sobą konieczność dodania nowych rysunków oraz wykonania modyfikacji w starych rysunkach. W efekcie końcowym nowy Poradnik urósł o 4 strony, do 52 stron.

Zawarte w nim informacje pokazują w jaki sposób, przy wykorzystaniu  kątomierza ciesielskiego oraz posiłkując się dokumentacją rysunkową systemu projektowego Dietrich’s 3D CAD/CAM, wyznaczyć zacięcia na elementach konstrukcji dachu takich jak: krokwie, kulawki, krokwie koszowe i narożne oraz deski koszowe. Publikacja zawiera dużą liczbę pomocniczych rysunków i grafik (łącznie 70) wyjaśniających tok postępowania. 

Format: A4 poziomo, ilość stron:52, okładka: miękka, wydanie albumowe ISBN 978-83-929517-0-4.

Prezentacja Poradnika Ciesielskiego

Publikacja dostępna jest na zamówienie indywidualne i hurtowe: 
Hurtownia Książki Technicznej "EWA" Sp.Jawna
41-902 Bytom, ul. Piekarska 96/13

polskaksiegarnia.pl/pl/producer/DIETRICH-S-Polska-Sp.-z-o.o./108578

Książka należy do serii wydawniczej Podstawy ciesielstwa i jest tematycznie powiązana z wcześniejszą publikacją, zatytułowaną Graficzne odwiązania konstrukcji. Układ graficzny, a przede wszystkim prezentowane przykłady odwiązywanych elementów, są identyczne. W ten sposób można porównać dwie odmienne metody odwiązania konstrukcji ciesielskich: graficzną i analityczną. Oczywiście, książkę można również traktować całkowicie niezależnie. 
Publikacja ma charakter edukacyjny. Intencją autora było przedstawienie, w sposób jak najbardziej czytelny i przejrzysty, zasad analitycznej metody odwiązania konstrukcji. Z tego względu, do niemal każdego przypadku obliczeniowego, zostały przygotowane specjalne rysunki objaśniające zależności i prezentujące sposób wyliczenia poszukiwanych wartości.  Obliczenia zwykle wykonywane są w dwóch wariantach z wykorzystaniem różnych metod. Ma to za zadanie prezentację różnych sposobów obliczeniowych, ale także daje gwarancję  poprawności wykonanych obliczeń. 
Książka niestety nie zawiera “magicznych” wzorów na parametry krokwi narożnych, koszowych i kulawek, tak często poszukiwanych w internecie. Oczywiście można takie wzory wyprowadzić, ale tutaj ich nie ma. Celem nadrzędnym publikacji  jest jej edukacyjny charakter, czyli zrozumienie zasad analitycznej metody odwiązania konstrukcji. 
Książka kierowana jest głównie do uczniów i nauczycieli  zawodu cieśli. Powinna stanowić pomoc w nauce podstawowej i najistotniejszej umiejętności cieśli, czyli odwiązaniu konstrukcji.

Format: A4 poziomo, ilość stron:116, okładka: miękka, wydanie albumowe ISBN 978-83-929517-4-2

Prezentacja Poradnik ciesielskie. Analityczne odwiązanie konstrukcji.

Publikacja dostępna jest na zamówienie indywidualne i hurtowe: 
Hurtownia Książki Technicznej "EWA" Sp.Jawna
41-902 Bytom, ul. Piekarska 96/13

polskaksiegarnia.pl/pl/p/Podstawy-ciesielstwa.-Analityczne-odwiazanie-konstrukcji.-2022/66766

Książka kierowana jest przede wszystkim do Czytelnika, który stawia pierwsze kroki w zawodzie cieśli, czyli uczniów szkół zawodowych oraz nowych pracowników firm ciesielskich. Układ i aranżacja rozdziałów została dopasowana specjalnie do potrzeb i możliwości takiego odbiorcy, który nie posiada żadnych doświadczeń z konstrukcjami ciesielskimi. Książka może się okazać również przydatną dla doświadczonych rzemieślników, którzy chcą ugruntować swoja wiedzę.

Książka jest swego rodzaju przewodnikiem do ćwiczeń. Dlatego wymaga od czytelnika aktywnego do niej podejścia. Czytając opisy i analizując rysunki do poszczególnych zadań należy równolegle samodzielnie wykonywać zadania. Każde zadanie podzielone jest na etapy. Samodzielne wykonanie jednego etapu będzie działało motywująco do dalszych prac. Takie podejście sprawi czytelnikowi nie tylko frajdę, ale umożliwi zdobycie nowych cennych umiejętności zawodowych.

Na podstawie modelu dachu została przedstawiona procedura wykreślnej metody odwiązania elementów więźby. Wybór graficznej metody odwiązania konstrukcji więźby nie jest przypadkowy. Metody graficzne są proste w z rozumieniu i łatwe do powtórzenia. Zależności między punktami przestawione są bezpośrednio na rysunku. Książka zawiera przykłady różnorodnych elementów więźby dachowej: od prostych, jak krokiew zwykła, po bardzo skomplikowane, na przykład krokiew koszową asymetryczną. Każde z zadań poprzedzone jest krótkim opisem elementu oraz niezbędnymi informacjami potrzebnymi do wykonania zadania.

Format: A4 poziomo, ilość stron:68, okładka: miękka, wydanie albumowe ISBN 978-83-929517-3-5.
 

Publikacja dostępna jest na zamówienie indywidualne i hurtowe: 
Hurtownia Książki Technicznej "EWA" Sp.Jawna
41-902 Bytom, ul. Piekarska 96/13

polskaksiegarnia.pl/pl/producer/DIETRICH-S-Polska-Sp.-z-o.o./108578

Lukarna jednospadowa (ciągniona), to bodaj najprostsza z form lukarn dachowych, nie tylko pod względem samej konstrukcji, lecz również treści estetycznej. Konsekwencją tego faktu jest jej mała popularność w projektach oraz na współczesnych dachach. Mimo wszystko zdecydowano się przybliżyć rożne rozwiązania konstrukcyjne dla tej lukarny, gdyż stanowią one dobry materiał wyjściowy dla kolejnych obiektów tego cyklu.

Lukarna jednospadowa przykryta jest jedną połacią o stałym nachyleniu. Połać lukarny przechodzi w połać dachu głównego za pomocą poziomej linii załomu. Kąt nachylenia połaci lukarny może być bardzo różny poczynając od 0 stopni – dach płaski, a kończąc na nachyleniu niewiele mniejszym od nachylenia połaci dachu głównego. Tutaj ujawnia się słabość lukarny jednospadowej. Chcąc uzyskać dobre doświetlenie poddasza, podnoszona zostaje wysokość frontu lukarny. Wynikiem tego jest małe nachylenie połaci lukarny, które wyklucza możliwość stosowania niektórych pokryć dachowych.

pełny tekst artykułu ukazał się w kwartalniku Dekarz & Cieśla 04/2007

Lukarna dwuspadowa (szczytowa) to najbardziej popularny typ lukarny. Jej atrakcyjność wynika z umiejętnego połączenia kilku zalet: atrakcyjnego wyglądu – urozmaicającego bryłę dachu, funkcjonalności – duża powierzchnia doświetlenia poddasza, prostoty konstrukcji – konstrukcja identyczna jak dachu dwuspadowego, oraz elastyczności w zakresie doboru materiałów pokrycia. Dostrzegając wymienione walory lukarny dwuspadowej inwestorzy oraz architekci najczęściej ją wybierają z pośród wielu innych.

Lukarna dwuspadowa przykryta jest dwoma połaciami schodzącymi się w linii kalenicy. Przejście między połaciami lukarny, a połacią dachu głównego realizowane jest za pomocą linii kosza. Dolna krawędź połaci lukarny tworzy okap, frontowa zaś okap szczytowy. Geometria lukarny jest dość prosta i uniwersalna. Modyfikacje bryły lukarny ograniczone są do parametrów podstawowych czyli szerokości, nachylenia połaci oraz wielkości okapu i okapu szczytowego.

rozszerzona wersja artykułu    LDS_extra_web.pdf

Lukarna trapezowa łączy w sobie zalety lukarny jedno- oraz dwuspadowej. Kompromis wynika z dużej dodatkowej przestrzeni na poddaszu - którą zapewnia lukarna jednospadowa - oraz atrakcyjnego estetycznie wyglądu zewnętrznego lukarny dwuspadowej. Główna połać lukarny nachylona jest łagodniej w stosunku do połaci dachu głównego. Spotykane są dwie odmiany lukarny trapezowej:

• o prostokątnej połaci głównej,

• o trapezowej połaci głównej.

Dwie boczne połacie, często nazywane skrzydełkami, nachylone są pod bardzo dużym kątem, sięgającym nawet 70-80 stopni.

pełny tekst artykułu ukazał się w kwartalniku Dekarz & Cieśla 03/2008

DC_04_2007_TRAP.pdf

Lukarna trójkątna (spiczasta) wywodzi się z regionów górskich. Oczywiście spotykana jest zarówno w Polsce centralnej, jak i nad Bałtykiem, lecz jej zalety najlepiej wykorzystywane są w surowym górskim klimacie o dużej ilości opadów. Duże nachylenie połaci lukarny umożliwia szybkie odprowadzenie deszczu i śniegu z dachu.

Lukarna trójkątna to okaleczona lukarna dwuspadowa, pozbawiona jej zasadniczej części dwuspadowej. Konsekwencją tego faktu jest duże nachylenie połaci lukarny trójkątnej, które umożliwia uzyskanie odpowiedniej wysokości lukarny w kalenicy. Dwie połacie lukarny schodzą się w linii kalenicy. Przejście między połaciami lukarny a połacią dachu głównego stanowi linia kosza, krawędź frontowa lukarny tworzy okap szczytowy. Geometria lukarny jest bardzo prosta, a zmiany ograniczone są do szerokości i nachylenia połaci lukarny.

pełny tekst artykułu ukazał się w kwartalniku Dekarz & Cieśla 02/2008

DC_02_2008_TROJ.pdf

Lukarna baryłkowa (okrągła) to bardzo eleganckie rozwiązanie architektoniczne. W przeszłości stanowiła element ozdobny jedynie w dużych obiektach pałacowych lub użyteczności publicznej. Generalnie ten trend utrzymał się do dziś, aczkolwiek zdarza się lukarna baryłkowa również w projektach domów jednorodzinnych.

Lukarna baryłkowa przykryta jest dachem w kształcie wycinka walca. Dach lukarny przenika się z połacią dachu głównego w linii kosza. Linia kosza ma kształt fragmentu elipsy (linia przenikania walca z płaszczyzną połaci dachu głównego). Od frontu dach lukarny zakończony jest okapami szczytowymi. Połączenie dachu ze ścianami lukarny stanowi linię okapu. W zależności od promienia walca oraz szerokości samej lukarny spotykane są dwie odmiany:

• promień łuku dachu lukarny równy jest połowie szerokości lukarny;
• promień łuku dachu lukarny jest większy niż połowa szerokości lukarny.

Pierwsze, klasyczne rozwiązanie pozbawione jest okapów (wysunięcia dachu poza obrys ścian), dach lukarny przechodzi w ściany. Drugie z rozwiązań może występować zarówno z okapem, jak i bez niego. Większy promień łuku umożliwia wypuszczenie krążyn (łukowatych krokwi) poza obrys ścian lukarny. Lukarna baryłkowa wymaga pełnego deskowania. Jej kształt i forma sprawia, że jest idealna dla elastycznych materiałów pokryciowych, takich jak: blachy i gonty
bitumiczne.

pełny tekst artykułu ukazał się w kwartalniku Dekarz & Cieśla 04/2008

DC_04_2008_BAR.pdf

Prezentacja wyjaśniała zasady stosowania płatwi odcinkowych, płatwi przegubowych oraz mieczy w ramach stolcowych. Lista zagadnień obejmuje:

• Połączenia elementów na długości
• Rama stolcowa bez mieczy
• Płatew odcinkowa
• Płatew ciągła (przegubowa)
• Rama stolcowa z mieczami
• Miecze
• Połączenia płatew-miecz-słup
• Połączenie ram stolcowych

Rama stolcowa – zwana również ścianą stolcową to konstrukcja składająca się z płatwi, słupów, mieczy i podwaliny połączonych ze sobą. W celu zmniejszenia rozpiętości płatwi oraz stężenia konstrukcji stosowane są pojedyncze lub podwójne miecze. Zadanie podwaliny polega na przeniesieniu obciążenia ze słupa na strop.

Płatew odcinkowa – składa się z kilku krótkich płatwi. Długość poszczególnych płatwi dopasowana jest do rozstawu podpór (słupy, ściany). Każda z płatwi pracuje niezależnie, jako belka swobodnie podparta.

Płatew ciągła (przegubowa) – składa się z kilku krótkich płatwi połączonych ze sobą przegubowo. Lokalizacja połączeń umożliwia wyrównanie momentów przęsłowych i podporowych. Lokalizacja połączeń przegubowych związana jest z wykresem momentów zginających. Przeguby umieszczane są w miejscach o wartości momentu bliskim lub równym zero. Położenie przegubów wpływa na ugięcie belek w przęsłach.

Miecze i zastrzały obciążone są siłami ściskającymi. Połączenia mieczy z płatwią oraz słupem przenoszą docisk. Powierzchnia kontaktowa powinna być jak największa. Najczęściej stosowane połączenia na czop pełny lub półczop oraz na różnorodne odmiany wrębu.

prezentacja w pliku PDF     PFDBIC_CHYROWA_03_2010.pdf

Nasze dachy stają się coraz bardziej urozmaicone pod względem formy. Architekci w poszukiwaniu dodatkowych form ekspresji, na nowo odkrywają stare elementy architektoniczne – lukarny wole oko. Dzisiejsze zastosowanie lukarny wole oko odbiega od jej pierwotnej funkcji – taniej formy doświetlenia poddasza. Obecnie pełnią one funkcje dekoracyjne, będąc nie rzadko najistotniejszym elementem zdobniczym dachu.

Kształt lukarny wole oko może być realizowany w różnych wariantach. Podstawowa różnica między prezentowanymi formami wynika z wykształcenia linii kosza - linia przenikania połaci lukarny z głównym dachem. Wariant nr 1 posiada linie kosza w kształcie dzwonu. Ze względu na taką formę kosza jest to kosz twardy - brak płynnego przejścia między połacią dachu, a połacią lukarny (rys nr 2).

pełny tekst artykułu ukazał się w kwartalniku Dekarz & Cieśla 03/2007

 DC_03_2007.pdf